சொற்களின் பாகுபாடும் அமைப்பும்

சொற்களின் பாகுபாடும் அமைப்பும்
தமிழில் உள்ள சொற்கள் நான்கு வகை. அவற்றுள் உரிச் சொல் என்பவை வழக்கு இலந்தனவாய்ப் பழைய செய்யுளில் உள்ள அடிச் சொற்கள் அவை நீக்கிப் பார்த்தல் 
பெயர்ச்சொற்கள்
வினைச்சொற்கள்
இடைச்சொற்கள்
என் மூவகைப் படும்.


பெயர்ச்சொற்கள்

பெயர்ச்சொற்கள் திணை, பால், எண், இடம் உணர்த்தும்,
திணை : உயர்திணை அக்றிணை என இருவகைப் படும். பகுத்தறிவு உடைய மனிதர் உயர்திணை. மற்ற எல்லாம் (உயிர் உள்ளவை இல்லாதவை) அக்றிணை.
பால் : ஆண் பால், பெண்பால், பலர்பால் என உயர்திணை-இல்  பால் மூன்று. அக்றிணை-இல் ஒன்றன் பால், பலவின்பால் எனப் பால் இரண்டே.
எண் : எண் ஒருமை, பான்மை என இருவகையே.  (இருமை கிடையாது.)
இடம் : தன்மை முன்னிலை, படர்க்கை என இடம் மூன்று.

வினைச்சொற்கள்:

வினைச் சொற்கள் முற்றுவினை எச்சவினை என இருவகைப்படும்.
முற்றுவினை : முற்றுவினைகளில் பெரும்பாலானவை திணை, பால் உணர்த்தும் விகுதிகளோடு சேர்ந்து அமையும்.
எச்சவினை:  பெயரச்சங்களிலும், பண்பை உணர்த்தும் சொற்களிலும், பால் வேறுபாடு இல்லை.

இடைச்சொற்கள்:
தமக்கென்று  தனியே பொருள் இல்லாமல், சார்ந்த சொற்களின் பொருளை வேறுபடுத்த உதவும் சொற்களும் பொருளற்ற மற்றச் சொற்களும் இடைச்சொற்கள்.

சொற்கள்:
தமிழ் மொழியின் சொற்கள், அடிச் சொற்களோடு மற்ற உறுப்புகள் சேர்ந்து ஒட்டி அமையும் சொற்கள். அகவே சொற்களின் அமைப்பு தெளிவாகத் தோன்றும். மிகப் மிகப் பழைய இலக்கியங்களில் உள்ள சொற்களும் அவ்வாறு அமைந்தவைகளே. அவற்றின் அடிச் சொற்களும் இக்காலத்துச் சொற்களின் அடிச்சொர்களும் ஒரே வகையானவை. உணா என்பது பழைய சொல். ஊண். உண்டி, என்பன இடைக்காலச் சொற்கள். உணவு என்பது இக்காலச் சொல். அடிச் சொல் உண் என்பது மூன்றிலும் தெளிவாக உள்ளது. விகுதி முதலியன மட்டுமே வேறுபடும்.

வாக்கிய அமைப்பு:வாக்கிய அம்மைப்பு மிகப் பழங்காலம் முதல் இன்றுவரை ஏறக்குறைய ஒரே தன்மையாகவே இருந்து வருகிறது.  சொற்களின் வடிவங்கள் மற்றைய திராவிட மொழிகளிலும் மாறிய போதிலும், வாக்கிய அமைப்பு மாறாமலே ஒரே வைகைய இருந்து வருகிறது. 

வாடா இந்திய மொழிகளின் வாக்கிய அமைப்பு சமஸ்கிருதம், கிரேக்கம், இலத்தீன், ஜெர்மன், முதலியவற்றின் வாக்கிய அமைப்போடு ஒத்திருக்கவில்லை. தமிழ் முதலான திராவிட மொழிகளின் வாக்கிய அமைப்புகளோடு ஒதுதிருக்கிறது. இந்த ஒற்றுமை, தென்னிந்திய மொழிகளில் நான்கையும் ஆராயும்போது மேலும் தெளிவாக விளங்குகிறது. இந்தப் பழங்கால வாக்கிய அமைப்பில் பழைய தமிழ் இலக்கியம் முதல் இன்றைய சிறுகதை வரையில் தொடர்ந்த வளர்சியினுடே காணத்தக்க உண்மையாகும்.